کد مطلب:69607 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:293
«وَ یـُطـْعـِمـُونَ الطَّعـامَ عَلی حُبِّهِ مِسْكیناً وَ یَتیماً وَ اَسیراًَ اِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللّهِ لا نُریدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً»[1] . و غـذای خـود را بـا ایـنـكـه به آن علاقه (و نیاز) دارند، به مسكین، یتیم و اسیر می دهند! (و می گویند:) ما شما را به خاطر خدا اطعام می كنیم و هیچ پاداش و سپاسی از شما نمی خواهیم! هـمـچـنـیـن آن حـضـرت اجـیـر مـی شـد و كـارگـری مـی كـرد و مـزد حاصل از آن را صدقه می داد و خود گاهی از شدت گرسنگی سنگ بر شكم می بست. تا آن جا كه بزرگ ترین دشمن علی (ع)، یعنی معاویه (ع) بر این مطلب شهادت داده و می گوید: اگر علی انباری از طلا و انباری از كاه داشته باشد، نخست انبار طلا را در راه خدا انفاق می كند و هیچ برای خود نگاه نخواهد داشت!»[2] . زنـدگـی امـام عـلی (ع) سـرشـار از كـرامـات ایـن چـنـیـنـی اسـت كـه نقل همه آن ها مجالی بس بیش از این می طلبد.
اطـعـام گـرسـنـگـان، دسـتـگـیـری از درمـاندگان، یاری یتیمان و بیچارگان؛ صفت انسان های وارسـتـه و خـداجـوی اسـت و هـر كس به حقیقت نزدیك تر و در مسیر الهی گامی به جلوتر نهاده بـاشـد، در ایـن راه تـلاش بـیـشـتر از خود نشان می دهد. نعمات خورشید وجود امام علی (ع) چنان گـسـتـرده بـود كـه نـمـی تـوان جـز بـه مـقـتـدایـش حـضـرت رسـول (ص) تـشـبیه نمود و به حق امام (ع) در این فضیلت تنها یك دست بالای دست داشت. در سخاوت و بخشش آن حضرت همین بس كه سه شبانه روز با همسرش زهرا(س) و فرزندانش حسن و حـسـیـن (ع) روزه گـرفـتـه و نـان خویش را به مسكین، یتیم و اسیر دادند و خود با آب افطار كردند و این آیه در حق آنها نازل شد: